Baldur’s Gate: Dark Alliance

Ten tekst nie jest ani recenzją, ani zapowiedzią gry, nie rości sobie również praw to bycia jakimkolwiek zrelacjonowaniem tego, co prezentuje sobą Dark Alliance. Ten tekst proszę potraktować jako ostrzeżenie dla wszystkich tych, którzy chcą włożyć płytę z Baldur’s Gate do playaka…

Ludzie, nie odpalajcie tej giery, bo kiedy to zrobicie, przestaniecie istnieć dla otoczenia, a świat rzeczywisty stanie się zbędnym przerywnikiem w przygodzie, która uzależni was w ciągu kilku minut.

I nie mówcie mi, że was nie ostrzegałem.

Informacje dodatkowe:

grafika – rewelacyjna, wykonanie otoczenia sprawia, że niekiedy zamiast mordować wybiegające potwory zatrzymujesz bohatera i głupkowato rozglądasz się wokoło, obserwujesz jak zmienia się oświetlenie, przyglądasz się na szczegóły wymyślnych postaci i cały czas zastanawiasz się, jak to zrobiono; napotkane po drodze postacie, z którymi przyjdzie zamienić ci parę słów, są zrobione tak fantastycznie, że 90 procent ich poprzedników w grach komputerowych można uznać za manekiny; przerywniki filmowe również nie należą do cienkich;

dźwięk i muzyka – rewelacyjna, podkład muzyczny sprawia, że nie tylko twój bohater biega po nieznanych krainach, ale ty biegniesz razem z nim; odgłosy naparzaniny budzą w tobie chęć koszenia pacjentów dalej i dalej; sposób mówienia napotkanych postaci jest bardzo ciekawy, podkładane przez aktorów głosy sprawiają, że wszystkie emocje bohaterów przenoszą się i oplatają nas, budując atmosferę perfekcyjnie, ich barwa głosu i sposób snucia opowieści sprawiają, że bezzwłocznie chcemy wypełnić każdą z powierzonych nam misji;

widok – rewelacyjny, w każdej chwili możemy przekręcić kamerę o 360 stopni, co nie tylko sprawia, że możemy zobaczyć wszystko dokładnie, ale również pozwala nam na prowadzenie gry w kierunku, który jest dla nas bardziej praktyczny w danej chwili;

kontrola – rewelacyjna do kwadratu – lepszego rozmieszczenia ruchów na kontrolerze nie dałoby się tu chyba wymyślić; w momencie, kiedy przychodzi do gorącej rozgrywki, układ komend na kontrolerze sprawia, że reagujemy intuicyjnie na zaistniałą sytuację, co pozwala nam na szybkie rozwiązywanie problemów;

samo granie – jak wyżej, czysta rewelka, grasz i nie bardzo chcesz przestać; wszystko jest tu zrobione po prostu perfekcyjnie, dzięki rozmieszczonym w odpowiednich momentach możliwościom zgrywki gra się bardzo płynnie, gracz nie jest zmuszony do przechodzenia tych samych miejsc po dziesiątki razy;

i tak dalej, i tak dalej…………..

O tej grze nie ma co rozprawiać „na papierze”, po prostu w nią zagrajcie.

PS. Tym bardziej, że będzie całkowicie spolszczona!
PS.2 Gra posiada tylko jeden mankament – jej długość spowoduje, że będziecie gryźć ludzi dookoła i błagali o więcej